Doorgaans lopen we om van A naar B te gaan. Maar we kunnen ook zo lopen dat het lopen zelf het doel is. We richten ons dan niet op de bestemming. We blijven in het hier en nu. We blijven met onze aandacht in het huidige moment. We zijn ons bewust van onze in- en uitademing en de bewegingen in ons lichaam.
We voelen dan dat onze geest weer één wordt met ons lichaam.
We zijn nu in de werkelijkheid van onze binnen- en buitenwereld. Onze geest vult zich niet meer met allerlei gedachten. Maar we zijn ons bewust van de verschijnselen vanuit ons lichaam en van de verschijnselen van buiten ons en we voelen de éénheid van binnen- en buitenwereld.
We merken de veranderlijkheid van al deze verschijnselen. Deze veranderlijkheid van de werkelijkheid. Niets staat vast, niets is zus of zo.
Door te lopen zijn we in beweging. We kunnen ook meebewegen met alles wat steeds anders is. We leven nu in de werkelijkheid waar alles in beweging is. In plaats van ons te hechten aan gedachtenconstructen, onze zogenaamde zekerheden.
Oorspronkelijk was de loopmeditatie bedoelt als afwisseling tussen de zitmeditaties. Maar vooral van Thich Nhat Hanh (Zen-meester 1926-2022 hebben we geleerd dat aandachtig lopen een zeer waardevolle meditatie is, die we overal en altijd kunnen beoefenen.
Lopen is thuiskomen in je lichaam,thuiskomen bij-je-zelf
en thuiskomen in de wereld.