Nieuwsbrief December 2022
Het is weer bijna Kerstfeest. De dag waarop wij de geboorte van Jezus vieren. Jezus van wie gezegd wordt dat hij de zoon van God is. Jezus van wie voorzegt was dat hij vrede zou brengen. In de nacht van zijn geboorte verscheen aan de hemel een grote schare engelen die God eerde en zong: “Vrede op aarde!
Dit eerbetoon werd niet kenbaar gemaakt aan de machtigen op aarde, maar aan de minsten, de herders die s ’nachts in het open veld waakten over de schapen. Later toen hij door het oud testamentische Palestina trok, samen met zijn twaalf discipelen, richtte hij zich ook op de armen, de verdrukten en zieken. Hij bracht vrede door hen het koninkrijk Gods te openbaren. Hij genas zieken door ze hun zonden te vergeven. Hij verdreef niet de Romeinen uit het bezette Palestina, zoals verwacht werd, maar liet zijn volgelingen zien en voelen dat het koninkrijk Gods zich in hen bevond. In dit binnenste ontstaat rust, vrede en waar geluk. Hij ontketende geen uitwendige- maar een inwendige revolutie.
Vele anderen meestal in vroegere, maar ook in onze tijd verkondigen ons dezelfde boodschap. Vrede bevindt zich in jezelf. De afgelopen dagen heb ik het boek van vergeving, door Desmond en zijn dochter Mpho Tutu gelezen. En ben opnieuw weer helemaal doordrongen van het belang van vergeving. In onze tijd slaan we bijna altijd het pad van vergelding in en beseffen niet dat we door dit pad in te slaan voor altijd verbonden blijven met onze woede en haat. Dit verteert ons leven en het leven van onze naasten en uit eindelijk de wereld.
We kunnen ook het pad van vergeving inslaan. Dit is niet de gemakkelijke weg. Integendeel, het brengt ons in contact met onze pijn, en, uiteindelijk, gaan we de dader weer als mens zien. Een mens die, net als jij en ik, probeert pijn te vermijden en geluk te verkrijgen. Vergeven helpt ons geluk en vrede te voelen.
Duurzame vrede en duurzaam geluk!
- Bert Jonkers
Kerstfeest 2022
Soms krijg ik de vraag of ik mij niet eenzaam voel in mijn huis in het berglandschap van de Serra Estrella. Of ik het contact met andere kunstenaars niet mis.
Deze vraag, waar een veronderstelling in besloten ligt, zou niet bij mezelf op komen. Ik ben niet eenzaam. Ik heb een uitgebreide vriendenkring en heb geregeld skype-contacten met mijn collega-kunstenaars.
Ik probeer juist mijn “eenzaamheid” te bewaken, door zoveel mogelijk alleen tijdens de weekenden met mijn vrienden in de stad om te gaan. De skype-contacten beperk ik tot het minimum.
Twee jaar geleden ben ik geëmigreerd naar Portugal. Sindsdien heb ik afstand genomen van alle invloeden van mijn opleidingen. In rust en ruimte van het landschap waar ik dagelijks wandelingen maak, ontdek ik wat ik nu eigenlijk wil. Aanvankelijk liet ik mij, vooral, leiden door schoonheid die ik kon zien dankzij de stilte en rust. Het was alsof mijn ogen zich steeds meer openden. Maar misschien zijn het niet mijn ogen maar mijn hart die zich opende voor het landschap. Deze ervaring probeer ik door middel van mijn foto’s over te brengen. Het probleem hierbij is dat de mensen die mijn foto’s bekijken vaak niet de rust en kalmte hebben, die ik had toen ik de foto zag, nam en bewerkte.
Ik heb daarom stoelen in mijn gallery geplaatst zodat er in zoveel mogelijke rust naar mijn werk gekeken kan worden.
De ontwikkeling die ik doormaak heeft tot gevolg dat de intieme relatie die ik heb opgebouwd met het landschap, versterk door mij erin te beoefenen om werkelijk aanwezig te zijn in de werkelijkheid van het landschap. Mijn ademhaling is het ankerpunt waar ik naar terugkeer als ik afdwaal, of mij vastgrijp aan een bepaalde gedachte, en hierover ga nadenken.
Door deze beoefening verinnigt zich mijn relatie met het landschap nog meer en zie ik meer. Ik zie nu niet alleen de schoonheid. Ik besef me steeds beter dat dit een, vaak onbewuste, keuze was. Ik kies nu niet meer, in ieder geval steeds minder. De foto’s die ik nu maak zijn veel meer een momentopname van de werkelijkheid.
De werkelijkheid waar ook ruimte is voor het andere dan schoonheid.
Het probleem waar ik nu mee te maken heb, is het vastgelegde moment. Dit impliceert ook weer een keuze. Hoe breng ik mijn verhaal over? Misschien moet ik mij toeleggen op het maken van films. Maar ook aan een film zit een begin en een einde.
Misschien ben ik, als ik de volgende nieuwsbrief schrijf hier weer wat verder mee.
Als je nieuwsgierig geworden bent naar mijn werk kun je mijn website bekijken:
www.egbertjonkers.com
- Egbert Jonkers
In het hier en nu zijn
